hoofd tegen de muur

Ik heb het spreekwoord weer alle eer aangedaan. In een relatie van meer dan een jaar ... heb ik hemel en aarde verzet om op respectvolle wijze een vrouw haar eerste stapjes aan te leren in de richting van het slavin-zijn. Ondanks twijfels in de beginfase, heb ik doorgezet en gaandeweg bleek er progressie te zitten in het geheel. Vele zaken heb ik geminimaliseerd - van mijn idee om een 24/7 uit te bouwen bleef niet veel meer over - maar uit respect en Liefde voor haar leerde ik ermee leven. Tot ik het deksel op de neus kreeg. Ik liep met het hoofd tegen de muur.

Ik zocht naar het waarom - het hoe - het wanneer - het kostte me meer dan een maand om te lossen en dat terwijl zij haar ontdekkingstocht mooi verder zette. Compromitterende foto's - zaken die voor mij heilig waren - werden openlijk geplaatst. Een paar weken moest maar genoeg zijn om te lossen, moet ze gedacht hebben. Het kostte me slapeloze nachten bij de vleet. Mensen reden (welliswaar onwetend) gewoonweg over me heen - ik voel de mespunten nog steeds in mijn rug. Toegegeven - ze hebben vast niet kunnen inschatten hoe diep de liefde bij me zat - hoe ik de positie van mijn slavin naar waarde inschatte - maar de pijn werd me dag na dag weer toegebracht.

Het laatste gevoel wat nu nog overheerst - maar ook wel weer zal wegebben - is, dat ik een deel was van een experiment. Ze had me nodig om tot dit punt te komen - het punt om alleen verder te gaan in haar ontdekkingstocht - een moment dat ze mij niet meer nodig had - mensen genoeg om zich heen had die met graagte de leegte zouden vullen in haar leven. En toch .. zal ik blijven hunkeren naar de vriendschap die ze me ooit weer zal en kan geven. Ik zie het vast allemaal wel fout ... zit het puur tussen mijn twee oren ... en is zij toch de respectvolle vrouw die ik nu even niet terug vind.

Maar goed - de tijd zal alles doen slijten. Mijn muur staat weer zeer hoog opgetrokken om me heen. Ik heb geen zin om tegen het beton te blijven smakken. Hoewel - mezelf kennende kan een simpele verliefheid die muur op 2 minuten weer neerhalen. Maar eer ik zover ben zal er toch best wel wat water doorheen de zee moeten vloeien.

Eén ding weet ik met zekerheid - de liefde voor mijn kids - is tot nu toe de enige die ik onvoorwaardelijk kan noemen. En die geef ik voor niemand op - Niemand. Zij mogen mee binnen mijn muurtje. Samen met nog een paar enkelingen die ik blind vertrouw .. die zelfs een deel liefde van me kunnen krijgen. Mensen die reeds langer in mijn hart vertoeven. En ja hoor - zij weten vast wel wie ze zijn .. en dat ze steeds welkom zijn binnen mijn safe-zone. Eéntje is er zelfs weer in geslaagd mijn dromen om te buigen van nachtmerries in iets dat lijkt op levenshoop. Hoop dat het toch nog ooit met me goed zal komen. Thanks lieverd - je hebt voor altijd een plekje in mijn hart.