blind volgen

Laatst kwam ik weer een stukje tekst tegen dat ik een goede 5 jaar geleden schreef. Het was tijd om het even af te stoffen en het weer aan de oppervlakte te brengen :


Ik zit op de sofa .. jij aan mijn voeten. Daar waar je hoort te zijn. je hoofd op Mijn schoot .. Ik streel je haren. In Mijn achterhoofd zitten vragen .. vragen zonder antwoord. Ze houden Me bezig .. verstoren Mijn rust. Hoe diep gaat je vertrouwen … ? Durf je de uitdaging aan .. tegen de verontrustheid in je hoofd? Puur omdat Ik het je opleg … Me blind te volgen? Ik begeef me naar de badkamer en roep je. Met uitgestrekte hand … rijk Ik je een scheermesje aan. Ik beveel je het tussen je tanden te steken … je mond zachtjes toe te bijten .. tot je de snijranden op je zachte tandvlees voelt.





pict : Suzy9mm



Twee verontruste ogen kijken Me aan. Ik zie je denken … lees je gedachten … vertwijfeling in je brein. Tranen komen opzetten … tranen die je ogen vullen en doen glinsteren onder het valse licht. Ooit gaf je aan dat bloed je angstig maakte .. een zone die je liever niet betrad. je vroeg je af .. in welke mate Ik het Me herinnerde. Zovele “wat-als vragen” voerden een oorlog. Een oorlog tegen elkaar .. een oorlog tegen jezelf .. een oorlog .. zonder winnaar. Moed en lef heb je nodig om dit te doen. jij bent moedig .. gesterkt door de mentale kracht die Ik je geef. In je hoofd herhaal je steeds de woorden … dat je niet wil falen .. dat je sterk moet zijn .. ondanks de angst. In hoeverre kan je jezelf overhalen om te volgen in wat Ik je vraag … en dan …. loopt de eerste druppel bloed over je kin, een druppel die je doet sidderen. Ik gebied je te stoppen. Ik heb de antwoorden die Ik zocht. > Jouw beloning zal zoet zijn … Ik plaats me weer op de sofa .. jij aan mijn voeten. Daar waar je hoort te zijn. En Ik streel je haar.